Het Groninger Museum laat twee totaal verschillende, jonge kunstenaars de dialoog met elkaar aangaan in Nacho Carbonell & Maartje Korstanje. Het werk van Nacho (1980) is speels, luchtig en speelt met de grenzen van design en kunst. Maartjes (1982) werk is daarentegen duister, natuurlijk en pure beeldende kunst.
De kunstenaars vullen gezamenlijk een ronde verdieping van het museum, bezoekers kunnen dus kiezen om te beginnen met Nacho of met Maartje. Beide kunstenaars hebben drie zalen voor zichzelf, die uiteindelijk uitkomen op een gedeelde zaal, waar de kunstwerken letterlijk de dialoog starten.
Gescheiden
Het is fijn dat de meeste werken van elkaar gescheiden zijn, omdat de stijlen ver uit elkaar liggen. Maar de duotentoonstelling zorgt tegelijkertijd voor interessante associaties. Als je start met de werken van Nacho, stap je in een kinderlijke, droomwereld. De eerste zaal is gevuld met vrolijk gekleurde knuffeldieren, volgt door een ruimte met een soort van knusse hutjes op poten en in de derde zaal staan speelse stoelen. Meerdere bezoekers hoor ik zeggen: “Leuk! Kijk dat dan!”
Van leven naar dood
Nacho ziet objecten als levende organismen en ontwerpt meubels met hybride vormen. Dit is goed te zien in de gezamenlijke zaal, waar zijn installaties ingenieuzer zijn. Alsof de werken volwassen zijn worden. Daarachter staat een ruimtelijk werk van Maartje, dat op het eerste gezicht lijkt op het karkas van een dinosaurus. Maartje werkt veel groffer en haar werk doet denken aan verderf en ondergang. Door deze overgang wordt het werk van Nacho nog speelser en het werk van Maatje grilliger. De tentoonstelling zou gezien kunnen worden als het leven in vogelvlucht: van speelsheid, naar volwassenheid, richting de dood. Het museum omschrijft het werk van Maartje dan ook als ‘grillige biomorfe sculpturen’. Ze laat zich inspireren door de wereld buiten, de natuur en bouwt haar reusachtige sculpturen van karton en andere materialen, die van een afstandje lijken op gespleten, rottende boomstammen.
Verbeelding
Beide kunstenaars maken ruimtelijke objecten die veel overlaten aan de verbeelding. Wat zie ik? Waar doet mij dit aan denken? Door hun bijzondere materiaal keuze wil je de werken van dicht bij bekijken en aanraken, en in het geval van Nacho’s objecten wil je er misschien graag inzitten of liggen. Zegt dit spel met materiaal en verbeelding misschien iets over hun generatie? Geen idee, maar het is in ieder geval een gedurfde en verrassende combinatie.
Nacho Carbonell & Maartje Korstanje, t/m 22 maart 2015 in het Groninger Museum.
Nacho Carbonell:
Maartje Korstanje:
